هنر آخال هنر شورشی

به گزارش بخش خبری بانک عکس ؛نام هنر آخال را برای اولین بار لارنس الووی (۱۹۲۶-۱۹۹۰)، کیوریتور و منتقد هنری به کار برد و سپس برای آثار مجسمه سازی که از ضایعات و دورریز فلزی قطعات مستعمل دستگاه ها و نظایر این ساخته می‌شد گسترش یافت. در واقعا این هنر نوعی اعتراض به هنرهای زیبا در قرن بیستم به شمار می‌رفت و کم کم در سراسر اروپا، امریکا و ژاپن رشد کرد. همچنین بسیاری از زباله ها و ضایعات به جای مانده از جنگ، گاه به آثار هنری تبدیل شدند. در مورد رابرت روشنبرگ، کاربرد مواد بازیافتی، عینی و غیر حسی بود، در دیگر موارد از جمله مجسمه های بازیافتی کالیفرنیا و آثار آنتونی تپی یز و آلبرتو بوری، از طریق کاربرد قطعات کارکرده، دستگاه های مکانیکی، تیرآهن های پوسیده و فلزات زنگ زده عموما حسی نوستالژیک را از زندگی شهری صنعتی بیان می‌کردند.


آنچه که هنر آخال کاری تا کنون ارائه داده است واکنشی شورشی بود در برابر دکترین سنتی مواد زیبا. هنر آخال گرایش به نمایش آن نوع آثار هنری دارد که می‌توان با پست ترین و بی ارزش ترین چیزها ساخت؛ البته این گرایش را می‌توان به طور قابل قبول تا کورت شویترس و آثار کولاژ کوبیسم ترکیبی متقدم تعقیب کرد. با این حال تنها از دهه ۱۹۵۰ و به ویژه با آثار رابرت روشنبرگ که اقدام به چسباندن گلیم و پارچه های ژنده، پاره پاره و دیگر مواد دور ریز به بومش کرد می‌توان سخنی از جنبش هنر آخال کاری مطرح کرد. لازم به ذکر است که هنر بازیافت اگرچه در ذات اشتراکات زیادی با هنر آخال دارد، اما در نوع نگاهشان به هنر باهم تفاوت دارند.